η αναμονη που σε σκοτωνει ...
οι μερες δε περνουν, οι ωρες αβασταχτες , το μυαλο δε σταματα να σκεφτεται , πρωτα τα αρνητικα, μετα τα θετικα , παιρνει λιγο κουραγιο και στο πρωτο κενο αμεσως πεφτει και παλι στα ασχημα ... δε σταματα να σκεφτεται το χειροτερο σεναριο ..
να εισαι αισιοδοξος μου λενε , πως ? πως οταν δεν γνωριζω τιποτα περα απο το οτι υπαρχει μια μαζα στο πνευμονι μου, μεγαλη , στερεη ... πως ... τι να σκεφτω ...
αλλες 5 μερες μεχρι να γινει η βιοψια και αλλες 10 μερες μεχρι να βγει το αποτελεσμα , αναρωτιεμαι γιατι ενα νοσοκομειο θελει τοσο πολυ χρονο οταν σε ιδιωτικα ιατρια/νοσοκομεια ο χρονος ειναι 1-2 μερες το πολυ ... δυστυχως δεν υπαρχουν χρηματα και απο οσο μου ειπαν οι γιατροι το ικα/εοπυυ δεν τα καλυπτει ... γιατι αραγε , ποιος ξερει προφανως πονταρουν στο πονο ...
τα φιλαρακια μαζεψαν λεφτα, δεν ξερω εαν θα παω τελικα το δειγμα εξω για ποιο γρηγορα , θα εξαρτηθει ... δε ξερω απο τι , μαλλον απο τα φιλαρακια ...
οτι και εαν κανω το μυαλο δε ξεκολαει, παρα του οτι προσπαθω να διωχνω τις σκεψεις , παρα του οτι λεω ξανα και ξανα μεσα μου "οσο εισαι καλα, ζησε καλα" ... ποναω , φοβαμαι ...
δυο λεξεις με στοιχιωνουν, ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ , γιατι ξανα , γιατι να βιωσω κατι εκ νεου δεν αρκουσε η πρωτη φορα πρεπει να ξαναβιωσω τα ιδια ... και το πως , πως το χειριζομαι , πως το χειριζομαι , πως να ενημερωσεις συγγενεις και φιλους ... πως , πως χωρις να γινεις και χωρις να τους κανεις κομματια ...
ακουω το τρενο να σφυριζει , ακομη δε ξεκινησε , ακομη με φοβεριζει , απο μακρυα αλλα φοβιστικο ... σιγουρα πετυχαινει το σκοπο του , ο φοβος δεν ξεπερνιεται με τιποτα , δε ξερω τι πρεπει να κανω , που πρεπει να παω να βρω λιγη , καποια σχετικη , βοηθεια ...
δε ξερω πως μπορω να ανταπεξελθω σε αυτο που ηρθε , πως να κρατηθω , απο που να κρατηθω ... δε ξερω ...
οι μερες δε περνουν, οι ωρες αβασταχτες , το μυαλο δε σταματα να σκεφτεται , πρωτα τα αρνητικα, μετα τα θετικα , παιρνει λιγο κουραγιο και στο πρωτο κενο αμεσως πεφτει και παλι στα ασχημα ... δε σταματα να σκεφτεται το χειροτερο σεναριο ..
να εισαι αισιοδοξος μου λενε , πως ? πως οταν δεν γνωριζω τιποτα περα απο το οτι υπαρχει μια μαζα στο πνευμονι μου, μεγαλη , στερεη ... πως ... τι να σκεφτω ...
αλλες 5 μερες μεχρι να γινει η βιοψια και αλλες 10 μερες μεχρι να βγει το αποτελεσμα , αναρωτιεμαι γιατι ενα νοσοκομειο θελει τοσο πολυ χρονο οταν σε ιδιωτικα ιατρια/νοσοκομεια ο χρονος ειναι 1-2 μερες το πολυ ... δυστυχως δεν υπαρχουν χρηματα και απο οσο μου ειπαν οι γιατροι το ικα/εοπυυ δεν τα καλυπτει ... γιατι αραγε , ποιος ξερει προφανως πονταρουν στο πονο ...
τα φιλαρακια μαζεψαν λεφτα, δεν ξερω εαν θα παω τελικα το δειγμα εξω για ποιο γρηγορα , θα εξαρτηθει ... δε ξερω απο τι , μαλλον απο τα φιλαρακια ...
οτι και εαν κανω το μυαλο δε ξεκολαει, παρα του οτι προσπαθω να διωχνω τις σκεψεις , παρα του οτι λεω ξανα και ξανα μεσα μου "οσο εισαι καλα, ζησε καλα" ... ποναω , φοβαμαι ...
δυο λεξεις με στοιχιωνουν, ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ , γιατι ξανα , γιατι να βιωσω κατι εκ νεου δεν αρκουσε η πρωτη φορα πρεπει να ξαναβιωσω τα ιδια ... και το πως , πως το χειριζομαι , πως το χειριζομαι , πως να ενημερωσεις συγγενεις και φιλους ... πως , πως χωρις να γινεις και χωρις να τους κανεις κομματια ...
ακουω το τρενο να σφυριζει , ακομη δε ξεκινησε , ακομη με φοβεριζει , απο μακρυα αλλα φοβιστικο ... σιγουρα πετυχαινει το σκοπο του , ο φοβος δεν ξεπερνιεται με τιποτα , δε ξερω τι πρεπει να κανω , που πρεπει να παω να βρω λιγη , καποια σχετικη , βοηθεια ...
δε ξερω πως μπορω να ανταπεξελθω σε αυτο που ηρθε , πως να κρατηθω , απο που να κρατηθω ... δε ξερω ...
No comments:
Post a Comment