ΤΟ ΤΡΕΝΟ ...

μολις με δεσανε στις γραμμες του τρενου , το τρενο ερχετε αλλα δεν μπορω να κινηθω , το μονο που μπορω να κανω ειναι να ζητησω βοηθεια , οποιον φωναξω θα ερθει , οποιον ζητησω θα εμφανιστει ... ηδη εδω διπλα μου καποιον , εξω απο τις γραμμες,  ειναι το αλλο μου μισο , ειναι η αγαπη της ζωης μου , δεν μπορει να κινηθει ομως ειναι σαν παγωμενη , ειναι σαν καποιον να την εχει κολλησει εκει , την βλεπω προσπαθει , δεν μπορει , δακρυα στα ματια , δακρυα στα ματια μας ... το τρενο ερχετε ... φωναζω 2 φιλους , εμφανιζονται , προσπαθουν να βοηθησουν , αλλα δεν μπορουν να με πλησιασουν , δεν μπορουν να ερθουν κοντα μου για να με ελευθερωσουν , το μονο που μπορουν να κανουν ειναι να μου μιλησουν , να μου δωσουν οδηγιες , κουραγιο , δυναμη ... το τρενο ερχετε ... τα ματια γεμιζουν δακρυα ... το τρενο ερχετε ... μου ειναι αδυνατο να σκεφτω ... ειμαι χαμενος ...

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΗΡΘΕ ... το τρενο μπροστα στην μηχανη γραφει το ονομα του , το ΤΡΕΝΟ ΛΕΓΕΤΕ .... ΚΑΡΚΙΝΟΣ ... ειναι ενα τρενο με απειρα βαγονια , ενα τρενο που δε σε σκοτωνει με την συγκρουση , αλλα ολα τα βαγονια θα περασουν απο πανω σου ,  το τελευταιο του βαγονι ειτε θα σε σκοτωσει ειτε θα σε αφησει ζωντανο , αλλα για να φτασει αυτο το βαγονι , το τελευταιο , πρεπει πρωτα να περασουν απο πανω σου ολα τα απειρα  βαγονια ... ολα , ενα ενα με την σειρα ... ολα ...

δε σε σκοτωνει με την συγκρουση ,  σε πατανε , περνανε απο πανω σου , αλλα δε σε σκοτωνουν , σε κανει κομματια , σε βλεπουν να γινεσαι κομματια αυτοι που αγαπας , αλλα το καθε σου κομματι ειναι εκει ζωντανο , βλεπεις ακους νιωθεις αλλα δεν μπορεις να κανεις τιποτα ... ζητας βοηθεια αλλα ξερεις οτι η βοηθεια εχει ενα κοστος , θα ΔΩΣΕΙΣ πολυ πονο , αυτος που θα ζητησεις να ερθει διπλα σου , για να σου σταθει ,  για να παρεις κουραγιο ,  ξερεις οτι θα βιωσει απιστευτο πονο ... ποιον να σκεφτω ... ποιον να φωναξω ... τους γονεις ειναι αδυνατον πως μπορεις να τους κανεις κατι τετοιο , να τους πεις ελατε να με δειτε να γινομαι κομματια ... τους συγγενεις , τους φιλους ... ποιον ... κανεναν ... ολους ... κανεναν ... δε ξερω ... φοβαμαι ...

ΠΡΑΞΗ Α

σημερα εμαθα οτι εχω ογκο στο αριστερο πνευμονι μου ( 47 ετων , χωρις να εχω συμπτωματα ) , αλλαξαν ολα γυρω μου ,

-μα ποτε δε καπνισα , μα παντα προσεχα ...
-και ποιος σε ρωταει ρε φιλε ...

μολις ξεκινησα , μολις δεθηκα στις ραγες του τρενου ... ετσι νιωθω , αδυναμος , παγωμενος , ακινητος ... το τρενο απο μακρυα βαζει μπροστα τις μηχανες , βγαζει καπνους , ετοιμαζεται ,  ακομη δεν ξεκινησε , η εκκινηση θα γινει με την βιοψια , αλλα αυτη αργει

δεν ξερω καν τι πρεπει να κανω ... εγω πηγα για ενα κρυωμα στο γιατρο και αυτος μου βρηκε ογκο ... ο κοσμος καταρεει ... δε ξερω ... που παω , πως ξεκιναω ... ειναι η δευτερη φορα που παω στην ζωη μου σε γιατρο ... ειναι δυνατον ... το τραγικο της ιστοριας ειναι οτι και την πρωτη φορα που πηγα , παλι ογκο μου βρηκανε πριν απο 25 χρονια , καλοηθη , εγινε τοτε η εγχειρηση , εγιναν οι ακτινοβολιες και ολα καλα , ξεχαστηκε , περασε , τοτε στις γραμμες δεν ειμουν μονο ηταν οι γονεις μου μαζι , αυτοι τρεξαν, αυτοι κλαψαν , αυτοι πονεσαν , αυτοι γιναν κομματα , εγω ειμουν κατι σαν παρατηρητης , δεν αντιλαμβανομουν κατι , 20 χρονων τι να καταλαβεις στο ξεκινημα της ζωης και τρως μια σφαλιαρα που στην περιπτωση μου μεχρι να ξεζαλιστω απο την σφαλιαρα ειχε τελειωσει , χαρις των γονιων φυσικα ... και σημερα? σημερα ξανα τα ιδια 25 χρονια μετα , στην δευτερη επισκεψη σε γιατρο και αυτη την φορα ειμαι μονος μου δεμενος στις γραμμες με την αγαπη μου να με κοιταζει με τους φιλους μου να προσπαθουν ...


φωναξα 2 φιλους , τους χτυπησα με δυναμη με τα νεα μου ... αλλα εχουν γνωστους , ξεκιναμε απο το νοσοκομειο , αυτος που μου εδωσε τις εξετασεις  θεωρητικα θα με παραπεμψει καπου ... αλλα κανεις δε ξερει , θα μαθω αυριο ... αντε να δουμε τι θα δουμε , ηδη νιωθω να γινομαι κομματια πριν ακομη με χτυπησει το τρενο ...

οι φιλοι μου μιλησαν με φιλους και με γιατρους , πρωτο βημα να γινει βιοψια το συντομοτερο δυνατο και μετα θα ξερουμε τι θα ακολουθησει ... ευκολο να το λες , οκ , αλλα ο χρονος εχει σταματησει , τα δευτερολεπτα ειναι σαν ωρες και οι ωρες σαν μερες ... απο χτες νομιζω οτι εχουν περασει μηνες ολοκληροι ... το μυαλο στυφογυριζει με ταχυτητα φωτος ... εχει ξεκινησει απο τις ακτινοβολιες και εχει φτασει μεχρι τον ταφο ... δε ξερω ... φοβαμαι ...

το αλλο μου μισο , ειναι διπλα , ποναει , αυτη ειναι η ανταμοιβη που της δινω για την αγαπη της , ΠΟΝΟΣ ... της ΔΙΝΩ ΠΟΝΟ επειδη με αγαπαει ... επειδη την αγαπαω ... ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να το κανω ... και πως μπορω να το ξεΚανω ... δεν υπαρχει τροπος μακαρι να το ηξερα προχτες και να χωριζαμε , μακαρι να ειμουν μονος μου ... μακαρι ... δεν μπορω να της δωσω τοσο πονο , δεν μπορω να σκεφτω τι θα περασει , ξερω τι θα περασει ... και δεν το αντεχω ... ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να πονεσω τους ανθρωπους μου ... ΠΟΝΑΩ ....

και τους γονεις ? πως λες στους γονεις σου οτι εχεις καρκινο ? πως τους ΔΙΝΕΙΣ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΠΟΝΟ , πως πονας αυτους που σε αγαπανε , που σε λατρευουν , πως το κερνας αυτο το ποτηρι δηλητηριο ....... ΠΩΣ ΓΑΜΩΤΟ ΠΩΣ ... δεν γινεται να τους τιμωρησεις ετσι ... δεν μπορει ... δεν γινεται να ειναι ετσι ... ΠΩΣ ΓΑΜΩΤΟ ... ΠΩΣ !!!!! δεν αντεχω ... το κεφαλι μου παει να σπασει ... το κεφαλι μου θα σπασει ... δε ξερω πως να το χειριστω , δεν ξερω πως να το αντεξω , δεν ξερω τι να κανω ... ΠΟΝΑΩ ... φοβαμαι ... δε ξερω τι να κανω ...