η ανηθικοτητα της φυσης ...

δε ξερω τι ειναι καλο και τι κακο , δε ξερω εαν υπαρχουν καν οι ενοιες αυτες , το σιγουρο ειναι οτι η ζωη , η φυση γυρω μας ειναι απολυτα ανηθικη ... ειναι μεγαλη πουτανα η ζωη και γαμα καθε εμβυο ον κατα πως την "ιδια" ισως της αρεσει ...

οχι δε τα εβαλε μαζι μου , δε τα βαζει με κανεναν , απλα υπαρει , αλλα εαν η φυση τα ειχε ολα εν σοφια δημιουργησει τοτε θα επρεπε κατα τον ανθρωπο τουλαχιστον να υπαρχει μια στοιχειωδες ηθικη ... την ηθικη που μας μαθαινουν απο παιδια , στα σχολεια , στα σπιτια, στην φιλοσοφια και σε αλλα πολλα ... μονο που εαν κοιταξουμε προσεκτικα πισω απο την κουρτινα θα δουμε οτι η ηθικη τελικα ειναι μια μπαρουφα , μια λογικη μπαρουφα που δεν ισχυει πουθενα στο κοσμο γυρω μας περα ισως απο τα  φτωχους το πνευματι ανθρωπακια ... διαφωνειτε ? δειτε που υπαρχει ανηθικοτητα στην κοινωνια μας , αρχικα στα υψιλα στρωματα της εξουσιας η εξουσα δεν εχει ηθικη , η πολιτικη δεν εχει ηθικη , η οικονομια δεν εχει ηθικη ... μας μαθαινουν αγαπατε αλληλους αλλα την ιδια στιγμα μας στελνουν να σκοτωσουμε ανθρωπους για το καλο ενος βιομηχανου ...


γιατι τα λεω ολα αυτα ... οπως εχω γραψει σε προηγουμενη σημειωση μου , στα 6 μου εκανα εγχειρηση κατι απλο τοτε κατι συμαντικο ισως , παιδι ειμουν δεν θυμαμαι τιποτα , στα 14 σταματησε η αναπτυξη μου και μεχρι τα 25 μου ειμουν σαν 14χρονος , στα 25 οι φωστηρες γιατροι ανακαλυψαν τον ογκο στο κεφαλι και με καναν καλα ... ηθικα ελεγα ξεμπλεξα 2 εγχειρησης, ενας ογκος , 11 χρονια βασανιστικης ζωης οπου ολοι μεγαλωναν αλλα εγω εμεινα μικρο παιδι ... επρεπε λοιπον στα 47 μου τωρα να εχω καρκικο στο αιμα , αυτη ειναι η ηθικη ανταμοιβη μου θεωρω που ειμαι εμβιο ον , ειναι ηθικο κατι τετοιο

πως μπορει το μυαλο μου να πολεμηση αυτο το πραγμα πως μπορει να δεχθει μετα τα οσα εχω βιωσει ολα αυτα τα χρονια , την εφορο ζωης μου φαρμακευτικη αγωγη απο τα 20 χρονια μου ... σημερα να πρεπει να αντιμετωπισω εναν καρκινο ...

ανεργος 4 χρονια , δουλευω απο τα 12 μου σε διαφορες δουλειες , επισημα σε εταιρειες απο τα 20 μου 27 χρονια συν 13 πριν 40 χρονια δουλεια και η ανταμοιβη μου ειναι ενας καρκινος ... ενας καρκινος που οσο και να θες να τον παλεψεις με το μυαλο σου και να πεις "ελα ρε φιλε οκ θα περασει , θα γινεις καλα , αντιμετωπιζονται πλεον ολα ... " ΚΑΙ , ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ??? η ανεργια ... η οικονιμικη ανεχεια , η φτωχεια μου ... δεν εχω λεφτα για να παω να παρω εισητηρια να παω στο νοσοκομειο  ... με δανεικα ζω ... και η γαμημενη η ζωη με ανταμοιβει .... γιατι ποτε δεν εκανα κακο σε κανεναν ... γιατι οποιος φωναζε το ονομα μου ετρεχα διπλα του παρατοντας οτι εκανα ... γιατι οι περισσοτεροι μηνες εχουν περισσοτερες υπερωριες παρα εργασιμες ωρες ...

και τωρα μονος , το τηλεφωνο χτυπαει γιατι καποιοι απλα απο "περιεργεια" ή "υποχρεωση" παιρνουν να ρωτησουν τι κανω ... ερωτησεις τοσο κρυες , τοσο τυπικες και απαντησεις του "μη στεναχωριεσαι , κουραγιο , ολα γινονται" ... ποσο μονος νιωθω ... παντα μονοι μας ειμαστε ... παντα ...

να παλεψω το καρκινο για να γυρισω στο τιποτα ... η καλυτερα να αφησω τον καρκινο να με σκοτωσει , αλλωστε δεν εχω να χασω τιποτα ... για μενα αυτο , το δευτερο ειναι το ηθικο , αυτο μου λενε οι ηθικοι μου κανονες ... πουτανα ζωη εφοσον με θες νεκρο θα με εχεις νεκρο ... δε βαρεθηκες τοσα χρονια να με πολεμας τωρα εβαλες και το αιμα μου να μου επιτεθει ...

τι να πω δε ξερω ... τι να κανω δε ξερω ... δεν μπορω να δεχθω οτι μου συμβαινει αυτο το πραγμα , δεν μπορω να το αιτιολογησω ... ισως δε θελω ...

οταν το DNA σου σε μισει ...

αναμονη , αναμονη και ενα μυαλο να πλανατε μεσα σε δεκαδες , εκατονταδες σκεψεις ... γεματο ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ ... γεματο ερωτηματα χωρις καμια απαντηση ... ενα απεραντο κενο στην απορια γιατι ξανα σε μενα , γιατι ... πως να το διαχειριστω ξανα το ιδιο πραγμα ... πως ...

λενε οτι σου ειναι γραφτο να εχεις μια "αρωστια" κατι σοβαρο ρε φιλε , ενα σοβαρο θεμα υγειας , μια φορα στην ζωη σου, μα θα ειναι μια εγχειρηση , ενα ατυχημα , δεν εχει σημασια τι , ειναι "γραφτο - πιθανο ποιο σωστα" να νοσηλευτεις για κατι ... αλλα 3 φορες και οι 2 να ειναι για ογκο ... αυτο παει πολυ ρε φιλε ...

πως γινεται το ιδιο μου το dNA να στρεφεται εναντιον μου , πως γινεται πριν 25 χρονια να προσπαθησει να με "σκοτωσει" να μου καταστρεψει ενα μερος απο τα οπτικα μου νευρα ... και αφου το διορθωσα ... σημερα 25 χρονια μετα , ξανα τα ιδια , νεος ογκος , σε αλλο σημειο , με μεγαλη ζημια σε ζωτικο οργανο ...


παει να σπασει το κεφαλι ... πως γινεται ... εαν δεν ειναι να ζω τοτε γιατι με αφησε να γινω 47 ετων , γιατι "διορθωσα" το πρωτο προβλημα καλυτερα να μην εκανα τιποτα και σημερα δε θα υπηρχα δε θα βασανιζομουν ξανα και δε θα βασανισω ξανα τους δικους μου ανθρωπους ...


τι πονος αφορητος ειναι αυτος ... και η αναμονη αναμονη ... παρε την δευτερα θα πιεσουμε να βγουν τα αποτελεσματα ... μαλακιες , πηρα σημερα και η απαντηση ηταν πληρωμενη ... νωρις πηρατε θα περιμενετε 10-15 μερες ... μα μου ειπατε να παρω για να πιεσετε ... τι να πιεσουμε ... ο χρονος ειναι συγκεκριμενος θα περιμενετε ... ειμαι 3 εβδομαδες αυπνος , ποναει η ψυχη μου , το μυαλο μου , η καρδια μου , καντε κατι ... καλα παρτε την τεταρτη !!! τοσο ψυχρα , τοσο αδιαφορα !!! πως γινεται στα νοσοκομεια του εξωτερικου η ιδια διαδικασια να κρατα 2 μερες ... ΠΩΣ ??? !!!!

δε ξερω τι να κανω ρε γαμωτο ... την μια πεφτω σε ενα κενο , σε ενα απολυτο τιποτα χωρις σκεψεις χωρις κανενα ενδιαφερον ... με πιανω να νιωθω ενα μαυρο κρυο κενο ... την αλλη γεμιζω σκεψεις εαν ειναι αυτο εαν ειναι το αλλο ... και ακομη ειμαι στην αρχη εχει πολυ δρομο μπροστα ...

δε ξερω τι να κανω , δε ξερω απο τι να πιαστω , δεν υπαρχει τιποτα ... τιποτα ... τιποτα ... ποναω 

κρεμασμενος πανω απο το τηλεφωνο ...

σου ερχετε στο νου το "12 και ουτε ενα τηλεφωνημα" οκ εαν εχεις μια ηλικια σιγουρα ξερεις τι λεω ... ειναι η ιδια φαση που περιμενεις να σου τηλεφωνησει η κοπελια σου, ο ερωτα σου , για πρωτη φορα και κρεμεσε πανω απο το τηλεφωνο , το σηκωνεις να δεις εαν δουλευει , το κοιτας του μιλας ... αλλα αυτο δε χτυπαει .. η καρδια σου χτυπαει απο την ελπιδα, την ηδονη ισως , το παθος ... τρεμεις ... ειναι το ιδιο , περιπου το ιδιο , μονο που τωρα η καρδια χτυπαει απο τον απολυτο φοβο ...

οσο παιρνα η ωρα τοσο ξερεις οτι τα νεα δεν ειναι καλα

εαν δεν υπαρχει κακοηθεια σε 24 ωρς θα σας ενημερωσουμε αλλιως θα σας ενημερωσουμε την αλλη μερα... εχουν περασει οι 24 ωρες ... κλαις , πονας ... ελα μπορει κατι να τους καθυστερησε, σκαρφιζεται διαφορα το μυαλο ... θελει απο καπου να κρατηθει ...

αλλη μια ωρα περνα ... αλλη μια ... 

αυριο και αλλες 2 μερες ...

ερχετε η μεγαλη μερα , αυριο, θα παω για την βιοψια ,

ειναι παραξενο , να παιρνεις και να ζητας πληροφοριες για την βιοψια σου , να ρωτας πως θα μεταφερεις το δειγμα , σε ποσες μερες θα εχεις αποτελεσμα και ποιο ειναι το κοστος ...

ακομη ποιο παραξενο να σου ευχονται στο τηλεφωνο "να εισαστε καλα, τα λεμε αυριο" !!! και να σκεφτεσαι τι καλα να ειμαι οταν αυριο θα κανω βιοψια ... ΤΙ και ΠΟΣΟ καλα να ειμαι ...

μπηκα να κανω ενα ζεστο μπανιο μπας και χαλαρωσω , αντι να χαλαρωσω εγινα χειροτερα , το μυαλο , αυτο το ερμο το "πραμα" εκει μεσα στο κεφαλι μας , δε σταματα με τιποτα , δεν αλλαζει πορεια ...

με πιανει το παραπανο , ισως αυτο ειναι το τελευταιο μου μπανιο , ισως ειναι η τελευταια φορα που βρισκομαι σπιτι μου και προσπαθω , εστω και θεωρητικα , να χαλαρωσω ... νιωθω οτι σκουπιζω το σωματα και τα μαλια μου για τελευταια φορα ... οτι φοραω για τελευταια φορα τα ρουχα μου ... δε ξερω , κοντευω να τρελαθω ... το κεφαλι παει να σπασει ...

νιωθω τοσο μονος , νιωθω τοσο κενος ... νιωθω τοσο πονο ...

ας μη προτρεχω λεει η λογικη , κατσε να δεις τα αποτελεσματα , κανε υπομονη αλλες 2 μερες , το αργοτερο την παρασκευη θα ξερεις , θα ξερεις εαν θα ανεβεις τον γολγοθα σου ή οχι ... και εκει που παω να παρω μια ανασα , εκει , εκει ξανα τα ιδια ... το μυαλο ξανα στα ιδια ...

νιωθω τοσο μονος , νιωθω τοσο κενος ... νιωθω τοσο πονο ...

η αναμονη ...

η αναμονη που σε σκοτωνει ...

οι μερες δε περνουν, οι ωρες αβασταχτες , το μυαλο δε σταματα να σκεφτεται , πρωτα τα αρνητικα, μετα τα θετικα , παιρνει λιγο κουραγιο και στο πρωτο κενο αμεσως πεφτει και παλι στα ασχημα ... δε σταματα να σκεφτεται το χειροτερο σεναριο ..

να εισαι αισιοδοξος μου λενε , πως ? πως οταν δεν γνωριζω τιποτα περα απο το οτι υπαρχει μια μαζα στο πνευμονι μου, μεγαλη , στερεη ... πως ... τι να σκεφτω ...

αλλες 5 μερες μεχρι να γινει η βιοψια και αλλες 10 μερες μεχρι να βγει το αποτελεσμα , αναρωτιεμαι γιατι ενα νοσοκομειο θελει τοσο πολυ χρονο οταν σε ιδιωτικα ιατρια/νοσοκομεια ο χρονος ειναι 1-2 μερες το πολυ ... δυστυχως δεν υπαρχουν χρηματα και απο οσο μου ειπαν οι γιατροι το ικα/εοπυυ δεν τα καλυπτει ... γιατι αραγε , ποιος ξερει προφανως πονταρουν στο πονο ...

τα φιλαρακια μαζεψαν λεφτα, δεν ξερω εαν θα παω τελικα το δειγμα εξω για ποιο γρηγορα , θα εξαρτηθει ... δε ξερω απο τι , μαλλον απο τα φιλαρακια ...

οτι και εαν κανω το μυαλο δε ξεκολαει, παρα του οτι προσπαθω να διωχνω τις σκεψεις , παρα του οτι λεω ξανα και ξανα μεσα μου "οσο εισαι καλα, ζησε καλα" ... ποναω , φοβαμαι ...

δυο λεξεις με στοιχιωνουν, ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ , γιατι ξανα , γιατι να βιωσω κατι εκ νεου δεν αρκουσε η πρωτη φορα πρεπει να ξαναβιωσω τα ιδια ... και το πως , πως το χειριζομαι , πως το χειριζομαι , πως να ενημερωσεις συγγενεις και φιλους ... πως , πως χωρις να γινεις και χωρις να τους κανεις κομματια ...

ακουω το τρενο να σφυριζει , ακομη δε ξεκινησε , ακομη με φοβεριζει , απο μακρυα αλλα φοβιστικο ... σιγουρα πετυχαινει το σκοπο του , ο φοβος δεν ξεπερνιεται με τιποτα ,  δε ξερω τι πρεπει να κανω , που πρεπει να παω να βρω λιγη , καποια σχετικη , βοηθεια ...

δε ξερω πως μπορω να ανταπεξελθω σε αυτο που ηρθε , πως να κρατηθω , απο που να κρατηθω ... δε ξερω ...

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ...

μολις με δεσανε στις γραμμες του τρενου , το τρενο ερχετε αλλα δεν μπορω να κινηθω , το μονο που μπορω να κανω ειναι να ζητησω βοηθεια , οποιον φωναξω θα ερθει , οποιον ζητησω θα εμφανιστει ... ηδη εδω διπλα μου καποιον , εξω απο τις γραμμες,  ειναι το αλλο μου μισο , ειναι η αγαπη της ζωης μου , δεν μπορει να κινηθει ομως ειναι σαν παγωμενη , ειναι σαν καποιον να την εχει κολλησει εκει , την βλεπω προσπαθει , δεν μπορει , δακρυα στα ματια , δακρυα στα ματια μας ... το τρενο ερχετε ... φωναζω 2 φιλους , εμφανιζονται , προσπαθουν να βοηθησουν , αλλα δεν μπορουν να με πλησιασουν , δεν μπορουν να ερθουν κοντα μου για να με ελευθερωσουν , το μονο που μπορουν να κανουν ειναι να μου μιλησουν , να μου δωσουν οδηγιες , κουραγιο , δυναμη ... το τρενο ερχετε ... τα ματια γεμιζουν δακρυα ... το τρενο ερχετε ... μου ειναι αδυνατο να σκεφτω ... ειμαι χαμενος ...

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΗΡΘΕ ... το τρενο μπροστα στην μηχανη γραφει το ονομα του , το ΤΡΕΝΟ ΛΕΓΕΤΕ .... ΚΑΡΚΙΝΟΣ ... ειναι ενα τρενο με απειρα βαγονια , ενα τρενο που δε σε σκοτωνει με την συγκρουση , αλλα ολα τα βαγονια θα περασουν απο πανω σου ,  το τελευταιο του βαγονι ειτε θα σε σκοτωσει ειτε θα σε αφησει ζωντανο , αλλα για να φτασει αυτο το βαγονι , το τελευταιο , πρεπει πρωτα να περασουν απο πανω σου ολα τα απειρα  βαγονια ... ολα , ενα ενα με την σειρα ... ολα ...

δε σε σκοτωνει με την συγκρουση ,  σε πατανε , περνανε απο πανω σου , αλλα δε σε σκοτωνουν , σε κανει κομματια , σε βλεπουν να γινεσαι κομματια αυτοι που αγαπας , αλλα το καθε σου κομματι ειναι εκει ζωντανο , βλεπεις ακους νιωθεις αλλα δεν μπορεις να κανεις τιποτα ... ζητας βοηθεια αλλα ξερεις οτι η βοηθεια εχει ενα κοστος , θα ΔΩΣΕΙΣ πολυ πονο , αυτος που θα ζητησεις να ερθει διπλα σου , για να σου σταθει ,  για να παρεις κουραγιο ,  ξερεις οτι θα βιωσει απιστευτο πονο ... ποιον να σκεφτω ... ποιον να φωναξω ... τους γονεις ειναι αδυνατον πως μπορεις να τους κανεις κατι τετοιο , να τους πεις ελατε να με δειτε να γινομαι κομματια ... τους συγγενεις , τους φιλους ... ποιον ... κανεναν ... ολους ... κανεναν ... δε ξερω ... φοβαμαι ...

ΠΡΑΞΗ Α

σημερα εμαθα οτι εχω ογκο στο αριστερο πνευμονι μου ( 47 ετων , χωρις να εχω συμπτωματα ) , αλλαξαν ολα γυρω μου ,

-μα ποτε δε καπνισα , μα παντα προσεχα ...
-και ποιος σε ρωταει ρε φιλε ...

μολις ξεκινησα , μολις δεθηκα στις ραγες του τρενου ... ετσι νιωθω , αδυναμος , παγωμενος , ακινητος ... το τρενο απο μακρυα βαζει μπροστα τις μηχανες , βγαζει καπνους , ετοιμαζεται ,  ακομη δεν ξεκινησε , η εκκινηση θα γινει με την βιοψια , αλλα αυτη αργει

δεν ξερω καν τι πρεπει να κανω ... εγω πηγα για ενα κρυωμα στο γιατρο και αυτος μου βρηκε ογκο ... ο κοσμος καταρεει ... δε ξερω ... που παω , πως ξεκιναω ... ειναι η δευτερη φορα που παω στην ζωη μου σε γιατρο ... ειναι δυνατον ... το τραγικο της ιστοριας ειναι οτι και την πρωτη φορα που πηγα , παλι ογκο μου βρηκανε πριν απο 25 χρονια , καλοηθη , εγινε τοτε η εγχειρηση , εγιναν οι ακτινοβολιες και ολα καλα , ξεχαστηκε , περασε , τοτε στις γραμμες δεν ειμουν μονο ηταν οι γονεις μου μαζι , αυτοι τρεξαν, αυτοι κλαψαν , αυτοι πονεσαν , αυτοι γιναν κομματα , εγω ειμουν κατι σαν παρατηρητης , δεν αντιλαμβανομουν κατι , 20 χρονων τι να καταλαβεις στο ξεκινημα της ζωης και τρως μια σφαλιαρα που στην περιπτωση μου μεχρι να ξεζαλιστω απο την σφαλιαρα ειχε τελειωσει , χαρις των γονιων φυσικα ... και σημερα? σημερα ξανα τα ιδια 25 χρονια μετα , στην δευτερη επισκεψη σε γιατρο και αυτη την φορα ειμαι μονος μου δεμενος στις γραμμες με την αγαπη μου να με κοιταζει με τους φιλους μου να προσπαθουν ...


φωναξα 2 φιλους , τους χτυπησα με δυναμη με τα νεα μου ... αλλα εχουν γνωστους , ξεκιναμε απο το νοσοκομειο , αυτος που μου εδωσε τις εξετασεις  θεωρητικα θα με παραπεμψει καπου ... αλλα κανεις δε ξερει , θα μαθω αυριο ... αντε να δουμε τι θα δουμε , ηδη νιωθω να γινομαι κομματια πριν ακομη με χτυπησει το τρενο ...

οι φιλοι μου μιλησαν με φιλους και με γιατρους , πρωτο βημα να γινει βιοψια το συντομοτερο δυνατο και μετα θα ξερουμε τι θα ακολουθησει ... ευκολο να το λες , οκ , αλλα ο χρονος εχει σταματησει , τα δευτερολεπτα ειναι σαν ωρες και οι ωρες σαν μερες ... απο χτες νομιζω οτι εχουν περασει μηνες ολοκληροι ... το μυαλο στυφογυριζει με ταχυτητα φωτος ... εχει ξεκινησει απο τις ακτινοβολιες και εχει φτασει μεχρι τον ταφο ... δε ξερω ... φοβαμαι ...

το αλλο μου μισο , ειναι διπλα , ποναει , αυτη ειναι η ανταμοιβη που της δινω για την αγαπη της , ΠΟΝΟΣ ... της ΔΙΝΩ ΠΟΝΟ επειδη με αγαπαει ... επειδη την αγαπαω ... ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να το κανω ... και πως μπορω να το ξεΚανω ... δεν υπαρχει τροπος μακαρι να το ηξερα προχτες και να χωριζαμε , μακαρι να ειμουν μονος μου ... μακαρι ... δεν μπορω να της δωσω τοσο πονο , δεν μπορω να σκεφτω τι θα περασει , ξερω τι θα περασει ... και δεν το αντεχω ... ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να πονεσω τους ανθρωπους μου ... ΠΟΝΑΩ ....

και τους γονεις ? πως λες στους γονεις σου οτι εχεις καρκινο ? πως τους ΔΙΝΕΙΣ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΠΟΝΟ , πως πονας αυτους που σε αγαπανε , που σε λατρευουν , πως το κερνας αυτο το ποτηρι δηλητηριο ....... ΠΩΣ ΓΑΜΩΤΟ ΠΩΣ ... δεν γινεται να τους τιμωρησεις ετσι ... δεν μπορει ... δεν γινεται να ειναι ετσι ... ΠΩΣ ΓΑΜΩΤΟ ... ΠΩΣ !!!!! δεν αντεχω ... το κεφαλι μου παει να σπασει ... το κεφαλι μου θα σπασει ... δε ξερω πως να το χειριστω , δεν ξερω πως να το αντεξω , δεν ξερω τι να κανω ... ΠΟΝΑΩ ... φοβαμαι ... δε ξερω τι να κανω ...